Ὁ προδότης τῆς Λάρνακος

Οἱ προδότες ἦσαν ἡ μάστιγα τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγῶνος. Τὸ μέγεθος τῶν δυσχερειῶν ποὺ προκαλοῦσαν καταφαίνεται ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ ἰδίου τοῦ Διγενῆ ὁ ὁποῖος λυσσωδῶς ἀποδύεται σὲ δριμὺν ἀγῶνα ἐκτελέσεως προδοτῶν ἰδίως τοὺς πρώτους μῆνες.

Ἕνα βράδυ, στὶς ἀρχὲς τοῦ ἀγῶνος, στὴν σκιὰ τοῦ σπιτιοῦ τῆς τομεάρχιδος Ἑλένης Σεραφεὶμ (ποὺ διηγεῖται τὸ γεγονός ὡς αὐτόπτης μάρτυς) ἔγινε ἡ ἀπόπειρα δολοφονίας ἐναντίον τοῦ προδότη. Ἕνας ἀγωνιστὴς πυροβολεῖ ἄστοχα δύο φορὲς ἐναντίον τοῦ προδότη, ὅμως, ἔπειτα τὸ ὅπλο του παθαίνει ἀφλογιστία (ὁ ὁπλισμὸς τῆς ΕΟΚΑ δὲν ἦταν πολὺ καλὸς κατὰ τὴν ἔναρξη). Τότε ὁ προδότης βάζει τὶς φωνές· "μὲ πυροβόλησαν! Ἀστυνομία! Ἀστυνομία!". Συνάμα, ὁ προδότης βγάζει τὸ πιστόλι του νὰ φονεύσει τὸν ἀγωνιστὴ τῆς ΕΟΚΑ. 

Τότε, ὁ ἀγωνιστὴς ῥίχνει τὸ πιστόλι του στὴν ταράτσα τῶν γραφείων Δημητρίου καὶ μὲ ἕνα πῆδο εἰσέρχεται στὸν κῆπο τοῦ διπλανοῦ σπιτιοῦ.
Τρέχει στὴν ἐξωτερικὴ σκάλα μὲ σκοπὸ νὰ ἀνεβεῖ στὴν ταράτσα καὶ νὰ διαφύγει. Ἔτσι, ὅμως, ἔδωσε στόχο στὸν προδότη. Ἀπελπισμένος ὁ ἀγωνιστής μας κατεβαίνει κάτω ξανά. Ποῦ νὰ πάει; Δὲν ὑπῆρχε τρόπος διαφυγῆς ἄλλος. Τὴν ἔξοδο τῆς πλατείας τὴν ἐλέγχει ὁ προδότης καὶ ὁ ἀγωνιστὴς θὰ εἶναι εὔκολη λεία ὅ,τι καὶ ἂν πράξει.

 Τότε, ἐντελῶς αἰφνιδιαστικά, μία γυναῖκα μὲ δύο μικρὰ ἀγοράκια

Δεν μας πνίγουν λοιπόν μόνο τα πάθη μας αλλά και η προδοσία της βουλήσεώς μας...

"Εντάξει.. έχεις πάθη, έχεις όμως και αρετές.
Έχεις απιστία, έχεις και πίστη.

Έχεις ανηθικότητα, έχεις και ηθικά στοιχεία.
Γιατί αυτά δεν τα λαμβάνεις υπόψιν σου;

Ένα μόνο να προσέχεις, να μην είσαι τεμπέλης, και να μη φοβάσαι να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου. Μη κάθεσαι και λες, έχω αυτό το πάθος, έχω εκείνο, χριστιανός είμαι εγώ; τίποτε δεν κάνω στην ζωή μου..

Έτσι οδηγείσαι στην ακηδία, σπάνε τα νεύρα σου, και δεν μπορείς να κάνεις τίποτε. Σύντομα εγκαταλείπεις τον αγώνα σου και τότε είσαι ένας προδότης!
Γι' αυτό, όταν σου μπαίνει η σκέψη των παθών, θυμήσου ότι έχεις και αρετές.
Ο μεγαλύτερος εγκληματίας, εάν εξετάσει την ζωή του, θα βρεί ότι ο Θεός του έχει δώσει πολλά καλά.

Δεν μας πνίγουν λοιπόν μόνο τα πάθη μας, οι αμαρτίες μας, η απιστία μας, η υπερηφάνειά μας, ο σατανάς, αλλά μας πνίγει, μας σκοτώνει και η προδοσία της βουλήσεώς μας, το σταμάτημα που κάνομε.

Αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Βία ανηλίκων: Γιατί τα παιδιά μας δεν νιώθουν τον πόνο του άλλου;

Δημήτρης Τσιριγώτης

Αν δεχτούμε ως θεμελιώδη σκοπό της διαπαιδαγώγησης που προσφέρουν οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς στα παιδιά την τιθάσευση των ενστίκτων και των ορμών τους, τότε αυτή την περίοδο κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να επιτυγχάνεται. Τα παιδιά θυμίζουν αγρίμια στα οποία κυριαρχούν οι παρορμήσεις τους. Η παραβατικότητα, η νεανική επιθετικότητα, οι εναντιωματικές συμπεριφορές και η έλλειψη σεβασμού παρουσιάζουν ανησυχητικά αυξητικές τάσεις. Και δεν είναι μόνο το bullying, η αγελαία συμπεριφορά, οι συμμορίες και η νεανική βία. Είναι ο αδιόρατος φόβος για εκείνο που πιθανόν έρχεται.

Η ενσυναίσθηση προϋποθέτει τη συναίσθηση
 Ο Εμίλ Ντιρκέμ, ο οποίος θεωρείται ο πατέρας της κοινωνιολογίας, αναφέρει ότι η επιθετικότητα είναι ανάλογη με τη στέρηση. Τι στερούνται όμως τα σημερινά παιδιά τα οποία μοιάζουν να τα έχουν όλα; Αναμφίβολα αυτό που στερούνται είναι τα συναισθήματα. Και αν τα παιδιά έχουν έλλειμα δικών τους συναισθημάτων πώς περιμένουμε να έχουν ενσυναίσθηση, δηλαδή να αισθάνονται τα συναισθήματα των άλλων σαν να είναι δικά τους;

Τα παιδιά που ασκούν βία, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν νιώθουν τον πόνο του άλλου, είναι ανίκανα να μπουν στη θέση του άλλου. Καθαρό έλλειμα ενσυναίσθησης δηλαδή. Είναι δε περίεργο πως ενώ σήμερα όλοι μιλάνε για ενσυναίσθηση εκείνη συνεχώς λιγοστεύει. Οι ειδικοί μιλάνε για τη σημασία της ενσυναίσθησης, το ίδιο και οι εκπαιδευτικοί με τους γονείς. Το θέμα είναι πως στη θεωρία όλα είναι απλά αλλά στην πράξη τα πράγματα περιπλέκονται. Για την ακρίβεια σαμποτάρονται.

Για να έχει ένα παιδί ενσυναίσθηση για κάποιο άλλο πρόσωπο που είναι φοβισμένο ή στεναχωρημένο προϋποθέτει την συναίσθηση τού τι αισθάνεται κάποιος που είναι φοβισμένος ή στεναχωρημένος. Αν δεν γνωρίζεις την σφοδρότητα αυτών των συναισθημάτων εσύ ο ίδιος πως θα τα συναισθανθείς σε κάποιον τρίτο; Πως θα μπεις στη θέση του να καταλάβεις τον πόνο που πιθανόν να νιώθει αν αυτά τα συναισθήματα σού είναι άγνωστα; Αν δεν έχεις αυτο-αντίληψη πώς γίνεται να αποκτήσεις ετερο-αντίληψη;

Spiritual Fatherhood (Chronicles of the Desert)

                         

Βροχή...δωματίου

«...Η βροχή κρύωνε έξω, στο δρόμο. Χτυπούσε το τζάμι και φώναζε, κρυώνω. Ήτανε, πράγματι, χειμώνας. Το τζάμι τη λυπήθηκε, της άνοιξε, την έβαλε μες στο δωμάτιο. Ο άνθρωπος έγινε έξω φρενών. Είσαι τρελό, του φώναξε, πού ξανακούστηκε να μπαίνει η βροχή μες στο δωμάτιο; Είσαι τρελό. Μα είναι βροχή δωματίου, είπε ήρεμα το τζάμι, δεν ακούς τι ωραία που ηχεί πάνω στο πάτωμα, πάνω στο τραπέζι, πάνω στο μέτωπό σου; Είναι βροχή δωματίου...»

ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ(1943-2011), (Από τη συλλογή "Λεκτικά τοπία")

Ζωγραφική: "Rainy evening" του David Martiashvili

πηγή

Καθετί πού δέν εἶναι ὁ Χριστός καί δέν εἶναι ἀπό τό Χριστό ἀποτελεῖ σκοτάδι γιά τήν ἀνθρωπότητα.

Ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ ὄχι μόνον ἔχουμε τὸ ἀληθινὸ Φῶς, ἀλλὰ εἴμαστε «υἱοὶ φωτός», διότι ἔχουμε πνευματικὰ γεννηθεῖ ἀπὸ τὸ μόνο Ἀληθινὸ Φῶς, τὸν Θεὸ καὶ Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ (πρβλ. Ἰω. 1. 9-13).
Ναί, ὁ Ἀληθινὸς Θεὸς ταυτοχρόνως εἶναι καὶ τὸ Ἀληθινὸ Φῶς.
Καὶ ἀφότου ὁ Ἀληθινὸς Θεὸς ἐπισκέφθηκε τὸν ἐπίγειο κόσμο μας, ἔλαμψε σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο τὸ Ἀληθινὸ Φῶς.
Γι’ αὐτὸ λέει ἡ Γραφή:«Τὸ Φῶς τὸ Ἀληθινὸν ἤδη φαίνει» (Α’ Ἰω. 2).
Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι τὸ Ἀληθινὸ Φῶς, διότι οὔτε τὰ σκότη τοῦ θανάτου, οὔτε ὁ ζόφος τοῦ ἅδη μπόρεσαν νὰ τὸν σκοτίσουν καὶ νὰ σβήσουν τὸ Φῶς Του.
Ὅλα τὰ ἄλλα αὐτοαποκαλούμενα φῶτα στὴν ἀνθρωπότητα εἶναι ψεύτικα, διότι καθένα σιγὰ σιγὰ σβήνει, καὶ ἂν ὄχι μόνο του, τὸ σβήνει πάντως ὁ θάνατος.
Γι’ αὐτὸ μόνο ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς σ’ ὅλο τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων ἔχει δικαίωμα νὰ πεῖ γιὰ τὸν ἑαυτὸ Του:
«Ἐγὼ εἰμι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τὴ σκοτία ἀλλ’ ἔξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς» (Ἰω. 8. 12).

Τρία πράγματα θά πεῖς στόν ἄνθρωπο, πού δέν γνωρίζει τόν Θεό!

Λέει ο άλλος:
– Έλα με του Θεού το δρόμο και θα δεις πως θα σου πάνε όλα καλά…
– Ποιός σου είπε, ότι θα σου πάνε όλα καλά; 

Ο Χριστός που δεν Του πήγαιναν καλά, δεν πήγαινε με του Θεού το δρόμο; 

Ο Τίμιος Πρόδρομος που δεν του πήγαιναν καλά και του πήραν το κεφάλι, δεν πήγαινε με του Θεού το δρόμο; 

Ο Ιερός Χρυσόστομος που τον εξορίσανε στην Κουκουσό της Αρμενίας και πέθανε σαν κακούργος εκεί πέρα, δεν πήγαινε με του Θεού το δρόμο; 

Και όλοι οι Μάρτυρες που είχαν οικτρό και άδικο θάνατο, δεν πήγαιναν με του Θεού το δρόμο; 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βλασφημία!
Προσέξτε λοιπόν μην πέσετε στην παγίδα και υποσχεθείτε σε κάποιον που θέλετε να φέρετε στο δρόμο του Θεού, ότι ερχόμενος στον Χριστιανισμό θα του έρθουν τα πράγματα στη ζωή του ευνοϊκά και θα του πάνε όλα καλά.Μπορεί να του πάνε και ανάποδα. Και τί θα γίνει τότε; Θα το βάλει στα πόδια και δεν πρόκειται να τον μαζέψεις ποτέ κοντά του. Γι’ αυτό μην σπεύδουμε να λέμε τέτοια πράγματα. Ο Θεός δεν υπόσχεται, ότι η ζωή του Χριστιανού στον κόσμο τούτο θα είναι παραδεισένια. Παράδεισο υπόσχεται στην άλλη ζωή…

Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος λέει το εξής: 

«Ὁ δοκῶν ἑστάναι βλεπέτω μή πέσῃ»

«Ὁ δοκῶν ἑστάναι βλεπέτω μή πέσῃ»

Εκείνος που νομίζει ότι στέκεται ας προσέχει μήπως πέσει (Α΄ Κορ. ι΄ 12)

Να μη υπερηφανευθείς όταν πλέεις καλά πριν δέσεις το πλοίο. Διότι, πολλές φορές πολλών ανθρώπων το πλοίο, ενώ έπλεε προς το λιμάνι καλά, βυθίστηκε το σκάφος, ενώ πολλοί άλλοι οδήγησαν το πλοίο τους στο λιμάνι παρ’ όλο που υπήρχε τρικυμία”.

Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

"Μη ο πίπτων ουκ ανίσταται; ή ο αποστρέφων ουκ επιστρέφει;"
Για τούτο και ο Παύλος έλεγε· ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση.
Κι ο προφήτης παλαιότερα φώναξε· μη ο πίπτων ουκ ανίσταται; ή ο αποστρέφων ουκ επιστρέφει;
Για να μη θαρρεύει εκείνος που στέκεται, αλλά πάντα νάχει αγωνία, μηδέ κείνος που έπεσε ν’ απελπίζεται.
Γιατί τόση είναι η δύναμη του Κυρίου, που και πόρνες και τελώνες να τραβήξει και να βάλει κάτω από το ζυγό του.
Τι γίνεται, λοιπόν;
Αυτός που τράβηξε κοντά του τις πόρνες, δεν μπόρεσε να κρατήσει τον μαθητή;
Ναι, μπορούσε να κρατήσει και τον μαθητή· αλλά δεν ήθελε να τον κάνει καλόν με την ανάγκη, μηδέ με τη βία να τον κρατήσει κοντά του.

Για τούτο ο ευαγγελιστής, ιστορώντας μας για τον αχάριστο μαθητή, λέγει·
τότε πορευθείς, ήγουν δίχως να τον καλέσει κανένας, δίχως να τον αναγκάσει ή να τον σπρώξει άλλος, αλλά από μονάχος του κινήθηκε σ’ εκείνη την πράξη, από δική του γνώμη σ’ εκείνο το παράνομο τόλμημα ώρμησε, δίχως να κινηθεί από άλλη αιτία, αλλά από την κακία που ερχότανε από μέσα του πήγε να πέσει στην προδοσία του Δεσπότη.
Τότε πορευθείς εις των δώδεκα. Και τούτο είναι όχι μικρό βάρος που λέγει εις των δώδεκα. Γιατί ήτανε κι άλλοι εβδομήντα μαθητάδες, για δαύτο είπε εις των δώδεκα, ήγουν ένας από τους διαλεχτούς, από εκείνους που κάθε μέρα συναναστρεφόντανε μ’ αυτόν, που είχανε πολύ το θάρρος μαζί του.

Πώς τοποθετήθηκαν μέσα στο έτος οι εορτές των γεγονότων της Καινής Διαθήκης;

https://www.oodegr.com/oode/orthod/eortes/xronos_eortwn_1.htm 

Εκείνος που δεν ζει με τη νήψη....

Εκείνος που γεννήθηκε τυφλός, δεν βλέπει το φως του ήλιου. Και εκείνος που δεν ζει με τη νήψη, δεν βλέπει τις πλούσιες ακτινοβολίες της χάρης που έρχεται από τον ουρανό. Ούτε θα ελευθερωθεί ποτέ από τα πονηρά έργα και λόγια και σκέψεις που μισεί ο Θεός. Και κατά την έξοδό του από την ζωή δε θα περάσει ελεύθερα από τους άρχοντες του σκοτεινού ταρτάρου...

 Άγιος Ησύχιος ο Πρεσβύτερος

(Προς τον Θεόδουλο. Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών. Τόμος Α')

πηγή

Η πρώτη γνωστή παράσταση που ιστορεί την λιτάνευση μιας εικόνας.

Η ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ!
Πρόκειται για την πρώτη γνωστή παράσταση που ιστορεί την λιτάνευση μιας εικόνας. 

Η τοιχογραφία που αναπαριστά την Λιτανεία της εικόνας της Παναγίας της Οδηγητρίας στην Κωνσταντινούπολη που γινόταν κάθε Τρίτη, εικονίζεται στο νότιο αψίδωμα της δυτικής πλευράς του ναού της Παναγίας των Βλαχερνών.

«Η απεικόνιση στη Μονή της Βλαχέρνας μιας σύγχρονης , με μακραίωνη παράδοση εκκλησιαστικής τελετής στην Κωνσταντινούπολη, της καθιερωμένης λιτανείας της Τρίτης, καθώς δηλοποιούν τα εικονογραφικά και τα επιγραφικά στοιχεία της, δίνει πρωτίστως το στίγμα της καταγωγής των πρώτων καλογραιών. Η θέση της μνημειακής σύνθεσης στο ναό της «σωστικής κιβωτού», την οποία κατοίκησαν, εκάλλυναν και ανέδειξαν οι μοναχές που είχαν καταφύγει από την Κωνσταντινούπολη στην Άρτα, προσλαμβάνει το νόημα μιας ιδιότυπης, με κόσμιο περιεχόμενο και οιονεί γενεαλογικού τύπου, κτητορικής παράστασης…….».

(ΠΗΓΗ κειμένου & φωτογραφίας : Η ΒΛΑΧΕΡΝΑ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ – ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ, Μυρτάλη Αχείμαστου – Ποταμιάνου, Αθήνα, 2009)

"Μην επαινείτε ο ένας τον άλλον."

Μόνο μια φορά στη ζωή του ο Γέροντας Ιωσήφ δεν σηκώθηκε για την αγρυπνία.
Μια φορά ο πατήρ Ανανίας του είπε:
– Γέροντα, υπάρχει σε όλο το Άγιον Όρος, ή κάπου αλλού, κάποιος που να προσηλώνεται με τόση προσοχή και σοβαρότητα στον ησυχασμό, τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη; Δεν νομίζω να υπάρχει.
Είσαι μοναδικός!

Αμέσως σκανδαλίστηκε αρεσκόμενος απ’ αυτό το κομπλιμέντο ο Γέροντας, και το πρόσωπό του πάγωσε από έκπληξη. Αλλά σ’ ένα λεπτό συνήλθε και αναφώνησε:
«Φύγε από μένα, Σατανά!» και χτυπώντας τον εαυτό του στον γοφό με όλη του τη δύναμη, ξαναείπε: «Ελέησόν με, Κύριέ μου!».

Ως επιτίμιο, την ερχόμενη νύχτα ο Κύριος του έστειλε τόσο μεγάλο νυσταγμό, που ο Γέροντας κοιμήθηκε όλη τη νύχτα μέχρι το πρωί κι έχασε την αγρυπνία του. Για ν’ αναπληρώσει τον μοναχικό κανόνα του, τον οποίο συνήθιζε να κάνει τη νύχτα, τον έκανε στη διάρκεια της ημέρα, αντί της δουλειάς.

Ύστερα, όταν κατάλαβε στην πράξη πόσο εύκολο είναι ν’ αποδεχθεί κανείς τους λογισμούς κενοδοξίας και πόσο μεγάλη είναι η ζημιά, έγραψε σε κάποιον:
«Να προσέχεις..... Μην επαινείτε ο ένας τον άλλον, όταν είναι παρών ο άλλος, τον οποίο επαινείτε, γιατί εάν οι έπαινοι κάνουν ζημιά στους τέλειους, ακόμη πιο πολύ θα βλάψουν εσάς, τους αδύνατους».

Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής

Στούς ἔσχατους χρόνους τό στενό δρόμο θά τόν ἐγκαταλείψουν σχεδόν ὅλοι. Θά προτιμήσουν νʹ ἀκολουθήσουν τό φαρδύ δρόμο...

Στούς ἔσχατους χρόνους τό στενό δρόμο θά τόν ἐγκαταλείψουν σχεδόν ὅλοι. Θά προτιμήσουν νʹ ἀκολουθήσουν τό φαρδύ δρόμο...

Αὐτό ὅμως δέ σημαίνει ὅτι ὁ φαρδύς δρόμος ἔχασε τό χαρακτηριστικό του νά ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια, ἤ ὅτι ὁ στενός δρόμος δέν εἶναι ἀναγκαῖος γιά νά ὁδηγηθεῖ ὁ ἄνθρωπος στή σωτηρία του...

Ὅποιος θέλει νά σωθεῖ, πρέπει ὁπωσδήποτε νʹ ἀκολουθήσει τό στενό δρόμο, ὅπως εἶπε πολύ καθαρά καί μέ σαφήνεια ὁ Σωτήρας μας...

 Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ

Ο «χορός του Ησαΐα»

Η ΦΡΑΣΗ “χορός του Ησαΐα” με τη σημασία «γάμος» (π.χ. "Πότε θα χορέψετε τον χορό του Ησαΐα;") προέκυψε από παρανόηση της υμνολογικής φράσης “Ἡσαΐα χόρευε”, που δεν συνδέεται όμως με χορό -καθώς το ρ. "χορεύω" στην υμνολογία έχει τη σημασία «χαίρομαι».

ΤΟ σημείο της τελετουργίας του γάμου κατά το οποίο ψάλλεται ο ύμνος (ο κυκλικός βηματισμός των νεονύμφων γύρω από το τραπέζι που επέχει θέση αγίας Τράπεζας) ευνοεί την παρασύνδεση αυτή, διότι ο βηματισμός αυτός όντως θυμίζει κύκλιο χορό.
ΕΤΣΙ, το όλο δρώμενο κατανοήθηκε ως χορός, και, λόγω του ύμνου, ως “χορός του Ησαΐα”. Συνεκδοχικά, από το δρώμενο πήρε αυτή την ονομασία και όλο το μυστήριο του γάμου.

Ο ψαλλόμενος ύμνος στην πραγματικότητα προτρέπει τον Ησαΐα να χαίρεται (“χόρευε”), επειδή εκπληρώθηκε η προφητεία του ότι η Παρθένος θα γεννήσει τον Εμμανουήλ, τον Μεσσία (Ησ. 7,14: «ἰδού ἡ παρθένος ἐν γαστρί ἕξει, καί τέξεται υἱόν, καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ»):
❝ Ἡσαΐα χ ό ρ ε υ ε ,
ἡ Παρθένος ἔσχεν ἐν γαστρί,
καὶ ἔτεκεν υἱὸν τὸν Ἐμμανουήλ,
Θεόν τε καὶ ἄνθρωπον,
Ἀνατολὴ ὄνομα αὐτῷ·
ὃν μεγαλύνοντες,
τὴν Παρθένον μακαρίζομεν. ❞
___
εικόνα: Ο γάμος στην Κανά (τοιχογραφία, άγιος Νικόλαος Ορφανός, Θεσσαλονίκη, 14ος αι.).

Andreas Moratos

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων θέλησε κάποτε να διορθώσει την αδιαφορία και την ανεμελιά που έβλεπε να συμβαίνουν στις θείες συνάξεις,

 Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων θέλησε κάποτε να διορθώσει την αδιαφορία και την ανεμελιά που έβλεπε να συμβαίνουν στις θείες συνάξεις, και σοφιστηκε αυτην την αξιομνημονευτη ενέργεια.

 Όταν αντιλήφθηκε, ότι ύστερα από την ανάγνωση των Ευαγγελίων πολλοί από τους πιστούς, οι πιο ανέμελοι βγήκανε έξω από την εκκλησία και πως περνούσαν εκεί την ώρα τους με σαχλολογηματα και με φλυαρίες, σε μια επίσημη και γιορτινή μέρα, παράτησε κι αυτός στη μέση τη θεία λειτουργία και βγήκε και κείνος έξω απο τον ναό και καθότανε μαζί με όλο τον άλλο κόσμο.

 Κι όταν εκείνοι φανέρωσαν την έκπληξή τους γι αυτό που εκανε τους είπε:Δεν πρέπει αδελφοί μου να εκπλήσσεστε διόλου γι αυτό. Γιατί ο βοσκός πρέπει να ναι πάντα κοντά στα πρόβατα του... Εμεις τις θείες αυτές συνάξεις τις κάνουμε για την δική σας ωφέλεια, όταν όμως εσείς τις αφήνετε στη μέση και βγαίνετε έξω, είναι ανόητο, νομίζω, να κοπιαζουμε κι εμείς. Είπα λοιπόν στον εαυτό μου, ότι το σωστό ειναι, όταν βγαίνετε εσείς από την Εκκλησιά, να βγαίνω κι εγώ μαζί σας, κι όταν ξαναμπαινετε να ξαναμπαίνω κι εγώ.

Η πράξη αυτή διόρθωσε, όπως ήταν επόμενο, πολλούς κι απαλλαχθηκαν από την κακή τους αυτή συνήθεια.

"Το Ρολόι του Χρόνου"

Κάποτε, σε ένα μικρό χωριό, ζούσε ένας ωρολογοποιός, ο Νικόλας, γνωστός για την τέχνη και την ακρίβειά του.
Ο Νικόλας είχε περάσει ολόκληρη τη ζωή του φτιάχνοντας ρολόγια.
Τα ρολόγια του δεν ήταν απλά μηχανισμοί.
Ήταν μικρά έργα τέχνης που μετρούσαν τον παλμό του χρόνου.
Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, ένας νέος άνδρας μπήκε στο μαγαζί του.
"Θέλω ένα ρολόι," είπε. "Όχι ένα συνηθισμένο. Θέλω ένα που να μου θυμίζει πώς να ζήσω τη ζωή μου."
Ο Νικόλας χαμογέλασε και έφτιαξε για τον άνδρα ένα μοναδικό ρολόι.
Στο καντράν του, αντί για αριθμούς, χάραξε λέξεις:
Στις 12, η λέξη "Αρχή."
Στις 3, η λέξη "Ευγνωμοσύνη."
Στις 6, η λέξη "Συγχώρεση."
Στις 9, η λέξη "Αγκαλιά."

Όταν ο άνδρας τον ρώτησε γιατί το έκανε έτσι, ο Νικόλας απάντησε:

Ἀπό ἐκεῖ ἀρχίζει ἡ σωφροσύνη, ἀπό τό νά προσέχει κανείς τά μάτια του...

 «Ὅποιος τά μάτια του δέν μπορεῖ νά κρατήσει», λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, «ἀλλά εἶναι ἀσυγκράτητος στά αἰσχρά βλέμματα, πῶς εἶναι δυνατόν νά παραμείνει ἀμόλυντος; 

 Μήπως τάχα εἶναι ἀπό πέτρα τό σῶμα σου;», ἀπευθύνεται τώρα σέ προσωπικό ἐπίπεδο. 

«Σάρκα φορᾶς καί μάλιστα σάρκα ἀνθρώπινη, πού ἀνάβει ἀπό τήν αἰσχρή ἐπιθυμία χειρότερα ἀπό τό ξερό χορτάρι».

 Ἄν δέν προσέξει ὁ ἄνθρωπος, μπορεῖ νά εἶναι καί ἡλικιωμένος καί γέρος, μπορεῖ καί νά ἔχει χρόνια νά πειραστεῖ ἀπό τήν σάρκα, ἄν δέν προσέξει, ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Νικόδημος, «καί στουπί βρεγμένο νά εἶσαι», ἄν βρεθεῖς κοντά στή φωτιά, στεγνώνεις καί ἁρπάζεις φωτιά.

Καί πάλι λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος:

 «Ὅταν ἑστιάσεις τά μάτια σου..», καί αὐτό ἔχει σημασία, πῶς βλέπει κανείς. Δέν πρέπει νά ἑστιάζει, νά καρφώνει ὅπως λέμε τό βλέμμα του καί μάλιστα στά σώματα, τά ἀνθρώπινα σώματα, «ἀπό ἐκεῖ» λέει, ὅταν ἑστιάσεις τά μάτια σου σέ γυμνά μέλη γυναικῶν ἀπό ἐκεῖ ξεκίνησε ὅλη ἡ ἔξαψη τῆς ἁμαρτίας.

Τότε θα εισέλθει το Άγιο Πνεύμα μέσα σου και θα σε "μεθύσει"...

“Καθάρισε την καρδιά σου, καθάρισε τους οφθαλμούς σου, καθάρισε την ακοή σου, καθάρισε την γλώσσα σου, τα χέρια και τα πόδια σου, τότε θα εισέλθει το Άγιο Πνεύμα μέσα σου και θα σε "μεθύσει"... Το Άγιο Πνεύμα είναι το έλεος του Θεού.”

Άγιος Άνθιμος Χίου

πηγή

Ο παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης για τον Εσταυρωμένο και την ψαλμωδία στους Ναούς.

«Περί Ψαλμωδίας
 Όταν ψέλνης να καταλαβαίνης και να νοιώθης το τί λες. Όχι να επαίρεσαι ότι δήθεν ψέλνης ωραία, ότι είσαι καλλίφωνος. Να ζης αυτά που λες.
Κάποτε εγώ έλεγα στην Εκκλησία ένα τροπάριο του Αποστόλου Πέτρου, σχετικά με την άρνησί του. Όταν έφτασα «ο δε έκλαυσε πικρώς», τότε είδα από την εικόνα του Πέτρου να κυλούν δάκρυα. Ευχαριστήθηκε ο Άγιος.

  Άλλοτε πάλι επήγαμε με τον Στυλιανό εις την Αίγινα. Περιωδεύσαμε όλα τα Εκκλησάκια που υπήρχαν απέναντι από το Μοναστήρι του Αγ. Νεκταρίου. Στον δρόμο ακούγαμε εγώ και ο συνοδοιπόρος μου ένα θρόισμα. Στο τέλος μπήκαμε εις ένα Ναό που υπήρχε ο Εσταυρωμένος. Ψάλλαμε και εκεί από το βάθος της ψυχής. 

Ο Εσταυρωμένος ευχαριστήθηκε και μας πλήρωσε με ευωδία… 

Το απολυτίκιον που λέμε είναι σα να λέμε καλημέρα στον Άγιο και εκείνος μας απαντά.»

ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ(Κυριακή πρό τῶν Φώτων).

 Ὁ Πρόδρομος τοῦ Χριστοῦ Ἰωάννης μεγάλωσε μὲ ἄσκηση καὶ σκληραγωγία στὶς ἐρημιὲς τοῦ Ἰορδάνη. Σὲ ἡλικία τριάντα περίπου ἐτῶν «ἐγένετο ρῆμα Θεοῦ», ἔλαβε μήνυμα νὰ ἀρχίσει νὰ κηρύττει γιὰ τὸν ἐρχομὸ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν καὶ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Χρι στοῦ. Κήρυττε καὶ συγχρόνως βάπτιζε, «κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν». Κατὰ τὴν ὥρα τῆς βάπτισης οἱ ἄνθρωποι ἐξομο λογοῦνταν τὶς ἁμαρτίες τους. Ἔτρεχαν νὰ τὸν ἀκούσουν καὶ νὰ βαπτι σθοῦν ἀπὸ ὅλη τὴν Ἰουδαία καὶ τὰ Ἱεροσόλυμα. Ἀκόμη καὶ ὁ Χριστὸς προσῆλθε νὰ βαπτισθεῖ. Γι’ αὐτὸ καὶ δόθηκε στὸν Ἰωάννη καὶ ἡ προσω νυμία Βαπτιστὴς (Κυριακὴ πρὸ τῶν Φώτων).

Τί ἦταν τὸ βάπτισμα Ἰωάννου; Τί ἐξυπηρετοῦσε;
 Οἱ εὐαγγελιστὲς ἀναφέρουν ὅτι ὁ χαρακτήρας τοῦ βαπτίσματος τοῦΠροδρόμου ἦταν προπαρασκευαστικός. Γιὰ νὰ προετοιμάσει τοὺς ἀνθρώπους νὰ δεχθοῦν μετέπειτα τὸ βάπτισμα τοῦ Χριστοῦ. Τὸ βάπτισμα ποὺ εἰσάγει στὴν Ἐκκλησία. Στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

 Ὅπως ὁ ρόλος τοῦ Ἰωάννη ἦταν προδρομικός, γιὰ νὰ ἑτοιμάσει «τὴν ὁδὸν Κυρίου», καὶ δὲν ἦταν ἐκεῖνος τὸ φῶς, ἀλλὰ προηγήθηκε «ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός», ἔτσι καὶ τὸ βάπτισμά του ἦταν προδρο μικό. Δὲν ἦταν βάπτισμα μὲ τὸ ὁποῖο οἱ βαπτιζόμενοι λάβαιναν ἄφεση ἁμαρτιῶν. Ἦταν μόνο «βάπτισμα μετανοίας» σὲ ἁπλὸ νερό, γιὰ νὰ ἔλθουν οἱ ἄνθρωποι σὲ αἴσθηση τῶν ἁμαρτιῶν τους. Νὰ συναισθαν θοῦν βαθύτερα τὴν ἁμαρτωλότητά τους, τὴν ἀνάγκη σωτηρίας καὶ λύτρωσης, ὥστε νὰ ἀποδεχθοῦν κατόπιν συνειδητὰ τὸ βάπτισμα τοῦ Χρι στοῦ «ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καὶ πυρί», ποὺ θὰ τοὺς ἔδινε «ἄφεσιν ἁμαρ τιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον».

Δεν θα υπάρχουν από δω και πέρα χλιαροί.

Έλεγε ο Άγιος Παΐσιος κάτι πάρα πολύ ωραίο:
Ήρθε η εποχή όπου θα χωρίσει το σιτάρι από το κριθάρι.. Οι ζεστοί, στην πίστη, από τους απίστους! Δεν θα υπάρχουν από δώ και πέρα χλιαροί.. 

Ακούστε το αυτό..
Δεν θα υπάρχουν από δώ και πέρα χλιαροί!
‘Η θα πιστεύεις πολύ και η έγνοια σου θα είναι πότε θα πάω στην επόμενη Λειτουργία, να κοινωνήσω, ή καθόλου!
Ως τώρα επεράσαμε με τους χλιαρούς! Έτσι νερόβραστα πράγματα! Πάντα νερόβραστα! Ετελείωσαν αυτά!
Από δω και πέρα θα δείξει ο καθένας τι πίστη έχει! Και άμα δεν έχουμε κάτι πάμε στο mall και ψωνίζουμε…Το mall είναι εκεί…Η εκκλησία!
Θα πάμε όπως σας είπα προηγουμένως! Άρα το πρώτο πράγμα είναι η πίστις μας!
Δώσετε μεγάλη σημασία να μελετήσετε και να αυξήσετε την πίστη σας!

Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος.

Η αγία Radegund της Θουρηγγίας και η αγία Matilda του Ringelheim.

Στις καταγραφές μας σχετικά με την Ορθόδοξη ιστορία της Γερμανικής γης, μερικές γυναίκες της αριστοκρατίας ιδιαίτερης αγιότητας είναι άξιο να αναφερθούν: Η αγία Radegund της Θουρηγγίας και η αγία Matilda του Ringelheim.

Παρότι η αγία Radegund είναι γενικά συσχετισμένη με περιοχές μέσα στην σημερινή Γαλλία, είχε καταγωγή από την Θουρηγγία. Εκείνο τον καιρό η Θουρηγγία, τώρα κομμάτι της κεντρικής Γερμανίας, ήταν μέρος του Φράγκικου βασιλείου, το οποίο διαχώριζε την σημερινή Γερμανία και την Γαλλία (και πιο πέρα).

Η αγία Radegund ήταν πριγκίπισσα και όπως ταίριαζε σε κάποια που είχε γεννηθεί μέσα σε βασιλική οικογένεια ήταν πολύ καλά μορφωμένη. Στην μετέπειτα ζωή της καλλιέργησε μια λόγια φιλία με τον μεγάλο Χριστιανό ποιητή Άγιο Venantius Fortunatus (+610).Ο Μεγάλος επίσκοπος και ιστορικός Άγιος Γρηγόριος της Tours (†594) είχε επίσης πολύ στενές σχέσεις με την αγία Radegund και έγραψε λεπτομερώς σχετικά με τον άγιο βίο της στο έργο του, η Ιστορία των Φράγκων.

Η βασιλική ζωή στο Φράγκικο βασίλειο ήταν ιδιαίτερα σκληρή, με σχεδόν συνεχείς αδελφοκτόνους πολέμους και σκοτωμούς καθώς διάφοροι είχαν ατελείωτο πόθο για δύναμη. Αφότου ο πατέρας της δολοφονήθηκε από τον θείο της, ο οποίος επίσης έπειτα έχασε την εξουσία του, η αγία Radegund κατέληξε να γίνει μία από τις έξι γυναίκες του βασιλιά Clotaire. Αφού ο Clotaire σκότωσε τον αδερφό της, έφυγε από την βασιλική αυλή του και αφοσιώθηκε πλήρως στην Εκκλησία. Χρησιμοποίησε την περιουσία της για να ιδρύσει το Αβαείο Sainte-Croix στην Poitiers. Ονομάστηκε έτσι λόγο ενός κομματιού του Τιμίου Ξύλου που έλαβε από τον Αυτοκράτορα του Βυζαντίου.

Η αγία Radegund ήταν γνωστή για την ακραία ασκητικότητα της, η οποία περιελάμβανε μία ιδιαίτερα αυστηρή νηστεία. Κατά την διάρκεια της Σαρακοστής κατανάλωνε μόνο νερό. Φορούσε βαριές, σιδερένιες αλυσίδες που έκοβαν την σάρκα της. Για τους πόνους της έλαβε μεγάλα πνευματικά χαρίσματα, μεταξύ αυτών το χάρισμα να θεραπεύει ασθένειες με τις προσευχές της. Η αγία Radegund κοιμήθηκε το 587.

Αιώνες μετά την Αγία Radegund, η αγία Matilda του Ringelheim έζησε με μεγάλη αγιότητα σαν μέλος της υψηλής αριστοκρατίας.

Αὐτό εἶναι τό πρῶτο θαῦμα, κατά τούς χωρικούς, πού τέλεσε ὁ ὅσιος στή Σίψα.

 Στό χωριό τῆς Σίψας τήν ἐποχή ἐκείνη ὑπῆρχε ἕνας σοβαρά ἀσθενής, πού ἐπί ὀκτώ μῆνες δέν ἔβγαινε ἡ ψυχή του.

 Μία ἡμέρα ὁ ὅσιος λέγει: «Εχετε κι ἕνα ἄρρωστο ἐδῶ καί δέν μέ πήγατε καθόλου νά τόν δῶ». 

Τότε τόν σήκωσαν στά χέρια, γιά νά τόν πᾶνε στήν οἰκία τοῦ ἀσθενοῦς. Ἀφοῦ χαιρέτησε ὁ ὅσιος, πλησίασε τόν ἀσθενῆ ἰδιαίτερα καί τοῦ εἶπε:

 «Γιατί ψευδορκίστηκες καί ψευδομαρτύρησες;». 

Ὁ ἀσθενής εἶχε πεῖ ψέματα πώς ἔδωσε χρήματα σέ κάποιον γιά τήν ἀγορά ἑνός ζώου, ἀπό αὐτά πού τό κράτος ἔδινε δωρεάν. Ὁ ὅσιος εἶπε νά πᾶνε νά φέρουν χῶμα ἀπό τόν τάφο τοῦ νεκροῦ, τόν ὁποῖο εἶχε ἐξαπατήσει ὁ ἀσθενής καί τοῦ τό ἀκούμπησαν ἐπάνω του. Ὁ ὅσιος ἀφοῦ βεβαιώθηκε ὅτι ὁμολόγησε τήν ἁμαρτία του, τοῦ ἀνέγνωσε συγχωρητική εὐχή καί μετά ἀπό δέκα ἡμέρες ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ εἰρηνικά. Αὐτό εἶναι τό πρῶτο θαῦμα, κατά τούς χωρικούς, πού τέλεσε ὁ ὅσιος στή Σίψα.

Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης

Ο κρυφός άγιος των Αθηνών Γέρ. Πατάπιος

                               

Αν ο Χριστός είναι μέσα σου με τη συχνή Θεία Κοινωνία, τότε πρέπει και συ να γίνεις σαν το Χριστό.

  Αν ο Χριστός είναι μέσα σου με τη συχνή Θεία Κοινωνία, τότε πρέπει και συ να γίνεις σαν το Χριστό. Να 'σαι πράος και ταπεινός, μακρόθυμος, γεμάτος αγάπη, να μήν έχεις προσκόλληση στα εγκόσμια αγαθά, ο νους σου να θεωρεί τα Ουράνια, να 'σαι υπάκουος και λογικός. Φρόντιζε να κατοικεί μέσα σου το Πνεύμα Του. Μήν είσαι υπερήφανος, ανυπόμονος, δοσμένος στα υλικά αγαθά, άπληστος και γαστρίμαργος.

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

Οι άσαρκοι ασκητάδες...

 «Αφού έγραψα πολλά κι απόχτησα κάμποση φήμη στο γράψιμο είδα στο τέλος πως μάταιη τέχνη κατέχω. 

 Παρομοιάζω τον εαυτό μου σαν το μετανοιωμένο ληστή, ή σαν την πόρνη πάλλαξε δρόμο, ή σαν τον όσιο Μωυσή τον Αιθίοπα, που επί χρόνια πολλά λήστεψε κ' έσφαξε, και στα τελευταία βρήκε έλεος. 

 Γιατί κ' εγώ έγραψα ιστορίες για ληστάδες και για κουρσάρους, και για φονιάδες κάθε λογής, και τώρα καταλαβαίνω, πως πρέπει να βάλω στη λίγη τέχνη μου κάποιον σκοπό καλό και βλογημένο, να πλέξω μελωδικό εγκώμιο για τους άσαρκους ασκητάδες, που ευώδιαζε το κορμί τους σαν το κυπαρισσόξυλο και σαν τα ξερά χορτάρια των γκρεμνών»

(Φώτης Κόντογλου, Μυστικός Κήπος, Αθ. 1944, σελ.21)

πηγή

Ο Γέροντας Χαράλαμπος ο κομποσχοινάς και η εμπειρία του στον πόλεμο

 Κάποτε βρεθήκαμε σ’ έναν λόφο που έβαλαν θεριστική βολή οι Γερμανοί. Όσοι βρεθήκανε εκεί στον λόφο όλοι σκοτωθήκανε εκτός ελαχίστων. Πέφταν δίπλα οι οβίδες και εγώ προσπαθούσα να διαπιστώσω αν τά ’χω τα χέρια μου, τό ’χω το στήθος μου ή μου έφυγε; Με σκέπασαν τα χώματα και δεν με έπιανε βολή, γιατί είχα Τίμιο Ξύλο πάνω μου και πίστευα. Όσοι φαντάροι το αντιλήφθηκαν πιαστήκαν από τα ρούχα μου. Μόνο αυτοί σωθήκανε. Όλοι οι άλλοι σκοτωθήκανε πάνω στον λόφο.

Γέροντας Χαράλαμπος ο κομποσχοινάς († 18 Φεβρουαρίου 1998), από διήγησή του για τον πόλεμο κατά των Γερμανών, όπου πήρε μέρος.

πηγή

Ο Όσιος Κούξα της Οδησσού.Η δύναμη του Αγιασμού

 «Ο Όσιος Κούξα της Οδησσού (1964) ως όπλο κατά των πονηρών πνευμάτων συμβούλευε τους μοναχούς, μα και τους λαϊκούς χριστιανούς, να ραντίζουν με αγιασμό όλα τα καινούργια πράγματα, καθώς και τις τροφές και πριν τον ύπνο τα δωμάτιά τους. Ο ίδιος κάθε βράδυ ράντιζε με αγιασμό το κελί του και κάθε πρωί βγαίνοντας για τη διακονία του ράντιζε πάντα τον εαυτό του. ‘Ενας δόκιμος μοναχός ρώτησε :
-Μπάτιουσκα, γιατί ραντίζετε κάθε μέρα; Τι σας χρειάζεται; Τι κερδίζετε;
– Κερδίζω , κερδίζω πολλά! απάντησε. 

Ο δόκιμος έμεινε δύσπιστος! Πέρασαν τρεις μέρες. Τότε ο π. Κούξα τον επισκέφθηκε στο κελί του και μπροστά στα μάτια του άρχισε να ραντίζει παντού με αγιασμό. Ο νεαρός διηγήθηκε αργότερα:
– Ξαφνικά πω πω τι είδα γώ, πω πω τι είδαν τα μάτια μου! Το κελί μου ήταν γεμάτο δαιμόνια, και, καθώς ο στάρετς ράντιζε με αγιασμό, έτρεχαν όλα κοπαδιαστά προς την πόρτα κι επειδή δεν χωρούσαν να περάσουν έπεφταν το ένα πάνω στο άλλο κι όπου φύγει φύγει! ‘Οταν ο μπάτιουσκα ράντισε το κελί καλά-καλά με ρώτησε:
– Λοιπόν είδες τώρα τι κερδίζω με τον αγιασμό ;
– Μπάτιουσκα ήταν αλήθεια;
– Βεβαίως αφού το είδες με τα μάτια σου. Ο στάρετς σύμφωνα με τη διδασκαλία του Κυρίου στο ιερό Ευαγγέλιο καταπολεμούσε επιπλέον τα δαιμόνια με την προσευχή και την νηστεία .

πηγή

«ΕΝ ΕΙΡΗΝΗ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΕΞΟΔΟΣ ΣΟΥ».

Ισραηλινοί αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ένα πολύ σημαντικό μοναστήρι της βυζαντινής εποχής με πολύχρωμο ψηφιδωτό δάπεδο καθώς και σωρεία άλλων ευρημάτων στο Kiryat Gat.
«Πρόκειται για τον μεγαλύτερο και σημαντικότερο χώρο που ανακαλύφθηκε στην περιοχή από τη ρωμαϊκή και βυζαντινή περίοδο», δήλωσαν στο πρακτορείο ειδήσεων του Ισραήλ (Τazpit TPS-IL) οι Σίρα Λίφσιτς και Μααγιάν Μαργκούλις, υπεύθυνοι των ανασκαφών της Αρχής Αρχαιοτήτων, εξηγώντας ότι «τα ευρήματα υποδεικνύουν συνεχή οικισμό από την πρώιμη ρωμαϊκή περίοδο έως την ύστερη βυζαντινή περίοδο».
Τα ευρήματα, μέρος μιας ανασκαφής που διεξήχθη στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την ανάπτυξη μιας νέας γειτονιάς στη νότια ισραηλινή πόλη, προσφέρουν μια σπάνια ματιά σε έναν οικισμό που ήκμασε κατά τη ρωμαϊκή και τη βυζαντινή περίοδο.
Στο κέντρο του χώρου είναι ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό δάπεδο που κοσμείται με μια ελληνική επιγραφή που λέει: «ΕΝ ΕΙΡΗΝΗ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΕΞΟΔΟΣ ΣΟΥ».
Το ψηφιδωτό, που χρονολογείται στον 5ο-6ο αιώνα μ.Χ., περιλαμβάνει σταυρούς, λιοντάρια, περιστέρια, αμφορείς, λουλούδια και γεωμετρικά μοτίβα που δημιουργήθηκαν με σχολαστικά τοποθετημένες ψηφίδες.

πηγή: ertnews

Όταν η θεολογία αποβαίνει διανοητική ενασχόληση...

 Πάντοτε με προβλημάτιζε και με ήλεγχε ο λόγος του αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ (1896-1993): «η μακραίωνη πείρα της ακαδημαϊκής θεολογίας απέδειξε πειστικά ότι είναι δυνατόν να έχει κάποιος ευρυμάθεια στο επίπεδο της επιστημονικής θεολογίας και να μην έχει ζωντανή πίστη, δηλαδή να αγνοεί παντελώς τον Θεό. Η θεολογία έτσι αποβαίνει διανοητική ενασχόληση, όπως και η νομική επιστήμη».

 Πόσο δυστυχισμένος είναι ένας τέτοιος άνθρωπος!!! Σε τι διαφέρει από τον διάβολο που γνωρίζει όλη την θεολογία διανοητικά, αλλά δεν έχει ζωντανή πίστη; 

Προσωπικά πιστεύω ότι δεν υπάρχει πιο ευλογημένος άνθρωπος από αυτόν που είναι θεολογικά ευρυμαθής και συγχρόνως αγωνίζεται να έχει ζωντανή πίστη.

 Περισσότερο ευλογημένος είναι αυτός που μπορεί να μεταδώσει την ευρυμάθειά του και την πίστη του στους απλούς ανθρώπους. Η ζωντανή θεολογία δεν είναι απλές ιδέες, ούτε ακατανόητες ιδέες για λίγους, αλλά πρέπει να εισέρχεται στην πραγματική ζωή του κάθε ανθρώπου και να την μεταμορφώνει. Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν τέτοιοι φωτισμένοι άνθρωποι. Όχι πολλοί, αλλά υπάρχουν. Ζει Κύριος ο Θεός.

π. Χριστόφορος Χρόνης